Сэтгэл гээч минь хөөрхий аймаар дэнсэлж байна даа. Аль эрт л шийдвэрээ гаргаад явна гэж бодож байсан ч яг цаг нь тулаад ирхээр хачин болж байна шүү. Хоргодоод байна.
Гадаа гудамжинд шороо манаргаад алхаж байхад хажуугаар өнгөрсөн үл таних хүнд ч, хаа хамаагүй тэр нэг өнгө муутай саарал байшинд ч, хацар исгэн тасхийх хүйтэн жаварт ч, хамар сэтлэм сэнгэнэх гашуун угаарт ч хоргодоод байна.
Өөрийн зассан өчүүхэн үүрэндээ зурагт үзэн хоолоо хийнгээ ярилцдаг хошигнолдоо ч, өглөө сэрээдэг барилгын машины чимээнд ч, үгээ хэлэн арчиж цэвэрлэдэг тоос шороондоо ч хорогдоод байна. Нэгийг авахын төлөө нөгөөг золиослох амьдралаа гэж. Нэг өдөр яваад дараа нэгэн өдөр ирнэ.
Гэвч...
Цаг хугацаа намайг хүлээхгүй. Энэ бодол дотроос минь идэж шаналгаж байна намайг. Гаргасан шийдвэрийнхээ зөв эсэхийг би хэлж мэдэхгүй ч гарцаагүй үүнийг хийхгүй бол амьдрал минь утгагүй болчих шиг. Ямар хүсэж байсан билээ дээ би үүнийг. Тэгтэл одоо хорогдох сэтгэл зүрхэн дээр минь хохь чинь , хохь чинь гээд бүжиглээд байх шиг.
Ялих шалихгүй зүйлээр шалтаглаад явахаа болимоор ч юм шиг. Яалтай билээ энэ хоргодох сэтгэлийг. Чамайг багтаах зай миний биед алга гээд хорогдох сэтгэлийг чанга хашгиран үлдэн хөөгөөд цаашдын амьдралаа шив шинээр эхлэх л хэрэгтэй.
No comments:
Post a Comment