Friday, July 20, 2012

Хов хоосон

Амьдрал гэдэг тэгээд шал худлаа. Дотор бачуурч байна. Хэтэрхий ихийг мэддэг байх өөрт ийм муухай мэдрэмж өгдөгийг даанч мэдсэнгүй. Сэтгэлд хүрэхгүй уур унтуу хүргэхээс цаашгүй зүйлүүд амьдралд ийм их байдаг гэж үү. Нүд нь инээж надруу харавч сэтгэл нь өлөлзөн миний халаас руу шагайх тэд. 
Миний арай дээр хагас маань тээр тэртээд холын холд. Тэр минь байхгүйд амьдрал урдхаасаа хэд дахин хүндээр нуруун дээр минь тухлана. Шавартай шороотой гудамжаар зөрөн өнгөрөх хүмүүст би тэнэг хүн намайг тэр шалбааг рүү түлхээд живүүлээд өгөөч гэж орилмоор. 
Нэвт харах гэдэг мундаг авъяас ч гэсэн надад бол асар хэцүү уйлмаар мэдрэмж. Би хүмүүсийн бодлыг хүссэн хүсээгүй уншина. Дараа нь сэтгэл өвдөж унтаж чадахгүй шөнөжин орондоо уйлах. Инээж л суухаас илүү сонголт амьдралын энэхэн хэсэгт алга даа. Олон чухалуудын дунд чухал бишээ мэддэг байж амьдрах хэцүүм. Алив дарс хундагала. Хөлчүүхэн суухдаа би нэвт харж чаддаггүйм. Хөхөрч инээж аливд баясдагын.

Sunday, February 5, 2012

Хорин хэдтэй насаа дурсан амьдрах цаг ирж дээ

Чи минь миний гунигтай байгааг анзаарахгүй л дээ. Яагаад гэвэл чи ажилдаа явчихсан. Хэрвээ хажууд минь байсан бол хажууд ирээд мөрөн дээ гараа зөөлөн тавиад нүд рүү минь харж байгаад ''яасан" гэж асуух байсан. Энэ чиний буруу биш л дээ. Би төрөхдөө л гунигын илүүдэлтэй төрчихсөн гэж би хариулаад инээлдэх байсан байхадаа. Адель сонсоод бодолхийлэн суухад тэр нэг дурсамж дотор сэрхийлгэн санаанд ороотохлоо. Тээр жил би тэр нэг залууд тийм ч их хайртай биш байж уулздаг болчихсон. Яагаад ч юм бүү мэд. Удаан ганцаараа байхаас залхсандаа ч гэхиймүү. Нэг л мэдэхэд тэрэнгүйгээр юу ч хийхээ больсон зүгээр оройд цонхондоо духаа наагаад булан тойрон түргэн түргэн алхсаар ирэх түүнийг л хүлээнэ. Өвөл хавар зун намар жил тойрон чамайг л хүлээсэн амьдрал үргэлжилсээр. Ажлаа тараад яарна... чам руу л. Утас чагнана. Усанд орохдоо угаалгын өрөөний хаалгаа хаахгүй. Магадгүй чи ирээд хаалга тогшихыг би сонсохгүй байж магад гээд. Хүлээгээд хэрэггүй гэсэнийг чинь мэдэж байгаа ч шөнө үл унтана. Цонхоор сарыг ширтэн нойргүйдэн зогсохдоо дотор хашигчин гууглах солиотой эмэгтэйн утгагүй хэдэн үгнээс би энэ амьдралаа өөрчлөхийг хичнээн их хүсэж байгаагаа ойлгосон юм. Байдаггүй юм аа хаа ч байдаггүйн. Чи өөрөө ол. Эсвэл бүтээ. Чи ээжийнхээ үргэлжлэл нь гэхдээ зовлонгынх нь биш жаргалынх нь гэж утга авцалдаа муутай хэдэн үг сөөнгө шуламын хоолойгоор тэр орилж хашгичиж байсанаа тархины минь үрчлээ нугалаанд уусан шингээд алга болчихсон. Дахиад л сар бодол бид гурав үлдлээ. Би уйлсангүй ээ. Санаа ч алдсангүй зүгээр л орондоо ороод нүдээ аниад тоолж эхэлсэн хэдэн зуу хүргээд унтсанаа санадгүйм. Маргааш нь сэрээд би нөгөөх хүлээлтийн хүлээс надаас алдуурсаныг би мэдэрсэн. Асар их хүч сэтгэлийн хүчийг солиотой шуламан хүүхэн надад өгчихөөд явчихсан мэдрэмж надад төрж байсансан. Дараа нь тэр хүнд юу гэж бодогдсоныг нь мэдэгдэхгүйм. Намайг дурсдаг үгүйг нь ч мэдэхгүйм. Зүрх сэтгэлээ сонсож хайр дурлалд ч гэсэн шударга байх ёстойг сураад үлдсэн ч байж болох... Түлхүүр шажигнан хаалга онгойх сонсогдлоо. Чиний инээсэн царайг хараад төрлөхийн гунигын илүүдлээ хүртэл мартах юм даа...

Friday, January 20, 2012

Нэхх хол явцым шиг санагдаад байхын, энэ балиар мэдрэмжийг алагсаад амьдарчих юмсан

Зүгээр би юуны ч тухай юм бодоод эхлэхээр бүүр угт нь тултал бодож байж санаа амрах юм. Заримдаа хүмүүстэй юм ярихаар би бодлыг нь уншаад байгаам шиг мэдрэмж байнга төрхийн надад. Гэртээ харих тухайгаа бодтол айж эхлэх ч шиг. Бүүр нэг хол харь гариг дээр ирээд зуун жил болцийм шиг л. Баргийн юманд баярлахаа байсан. Амралтын өдөр эсвэл мөнгө олох хэмнэх хоёрт л баярладаг болцын бишүү. Тууштай байхаа гэж.. Ганц муу блог хөтлөөд яваад байж чадахгүйм. Тэгээд хоолны ном эргүүлээд өөрөө таргалаад тиймэрхүү. Хийх байхаа олж ядаад л. Ханиад хүрцэн гадуур гархаасаа санаа зовоод. Гудманд ханиавал хүмүүс шууд үргэж бараг зугтаагаад санаа зовмоор. Онлайн дэлгүүр хэсч мөрөөдөөл байжийна. Гэхдээ эндээс захиалсанаас дэлгүүрт очоод углаж үзэж байгаад авсан нь дээр л дээ. Мөрөөдөл биелчихээрээ тэнэг ч юм шиг. Би өөрийгөө шилжилтийн насандаа энэ орчлонгын хамгийн азгүй баачка гэж боддог байсан. Тэгсэн одоо эргээд хараад байхнээ бүгд л тэгж бодож огцомтож сэтгэлээр унадаг юм шиг байгаан шилжилтийн насандаа. Нэхх том том юм мөрөөддөг байлаа . Одоо ч хэвээрээ. Тэгэхдээ энэ хэзээ ч биелэхгүй дээ найдлага арван таван хувь гэж бодож байсан биелээд ерэн есөн хувь найдвартай гэж бодсон юм бүтэхгүй удах юм даа. Нэг мэдсэн гадаадад гарч үзэх юмсан , эрүүл саруул болох юмсан гэж бодож байсан маань биелээд бас дээр маш бага хувийн найдлага тавьж байсан ажилдаа орчихсон нааж явах юм. Харин хорин тавтайгынх шигээ биетэйгээ, арван наймтайгынх шигээ арьстайгаа байхымсан гэдэг мөрөөдөл бол мөрөөдлөөрөө л үлдсэн байна л даа. Тамхи асаах болгондоо энийг хаячихымсан гээл үглээл сордог байлаа. Нээрээ тэгсэн нэг л өдөр хаяцан жил болохжыноо гэжж. Ер нь тэгээд бүтэх бүтэхгүй нь хамаагүй томоо гээч мөрөөдөөд зорилт тавиад явахад хүн хол явдын бишүү. Одоо бол гадаад хэлээр ус цас болъё гээл чичэржийнэ. Арайхийж талх авъя гэж хэлжийгаан бишүү хаххаха. Амьдарч байгаа газрынхаа хэлийг биш англи хэл сурах гээд дайраад байхын. Муу санааных л даа. Дараа хаа ч очсон ойлголцохоо бодоод. Ямартаа ч ирэх жилүүдэд ойрхон болуул ихэрлээд ч болсон хэдэн хүүхэдтэй болий гэж бодох юм. Олон хүүхэдтэй болчуул тэгээд ингэж ганцаараа элийрч нэт ухаж суухгүй амар тэднүүстэйгээ зууралдаад хэхэхэхэ. Найзуудыгаа асар их санаж байнаа. Зүгээр очоол ядраад ухаан алдаж унатлаа, хэл амны булчингуудаа хөдөлж чадахаа больтол нь чалчинаа гээл занаал биеэ бэлдээд байна. Хоёр жил гаран өөртэйгээ ярьж өөрөө өөртөө бүх юм нь байлаа шдээ. Хааяа эгч хүүе хаая чи хаалга андуураад буруу замаар будаа тээлээ нтр гэхийг эс тооцовоос ер нь мэдкуу ээ өөр ойр дотно ховор л доо. Нэг найз маань германд байгаа. Уулзаж яадсангүй шдээ дараа дараа гэсээр. Сонин удаан юмшиг мөртлөө хурдан завгүй амьдралаар хоёр жил амьдарчиж...