Оросын хусыг сонсоод бичлээ хммм...

Удахгүй явна гэж бодхоор зүрхийн минь нэг зүү хатгаад авах шиг л санагдах юм. Чамгүйгээр би хэр удаан байж чадах бол. Зорьсондоо хүртлээ тэснэ л дээ. Гэхдээ энэ амьдрал надад үргэлж л сонголт тулгана. Дараа надад ирэхгүй байх энэ боломжийг алдахгүйн тулд хайртыгаа орхиод явах болохнээ би чинь. Хардах харамын сэтгэл төрнө. Дотор аймаар өвдөж байна. Хэн нэгэн бүсгүй хайртыг минь надаас авчих вий.
Ингээд яваад өгсөн шигээ нэг өдөр эргээд иртэл тэр минь уучлаарай гээд нэг тиймэрхүү юм хэлэх вий дээ гэж айж байна. Яагаад бүх юм ийм байдаг юм бол доо гэж. Хайр дахиад ирдэг гэдэг ч надад өөр шинэ хайр биш яг одоо байгаа энэ хайр минь хайрт минь хэрэгтэй байна. Цаг хугацаа оронд зайнд үл мартагдах үл унтрах хайр сэтгэл гэж байдаг болов уу. Туршиж үзэх нь дээ энэ удаад / гунигтайгаар мушилзав / .
Би хавар буцаж ирнээ. Анх чамтайгаа уулзаж байсан тэр хаврын дулаахан орой гэнэтхэн чамдаа хүрээд ирнэ. Яг тэр үед надад юу бодогдохыг би хэлж мэдэхгүй ч чамайг харах гэж ихээр догдлон яарна гэдгээ л хэлж чадах байна. Гэрийн чинь хаалгыг тогшин зогсохдоо хурдлаасай хурдан хаалгаа нээгээч хайрт минь гэж сэтгэлдээ адгана. Хаалга нээгдэн намайг хараад гайхсандаа хөшөх чинийхээ хүзүүгээр тас тэврээд уйлна.
Хэсэгтээ гэрэвшин хийх байхаа олж ядан хоёулаа миегнэлдээд дараа нь өөд өөдөөсөө харан хэсэг чимээгүй сууна.Тэгсэнээ бие биен рүүгээ ухас хийн тэврэлдээд дахиад л уйлна хэхэ. Би яагаад ингэж урьдчилаад бичээд байгаагаа ч ойлгохгүйм. Яагаад вээ гэвэл би энэ бүгдэд итгэж найдахыг хүсэж байна. Итгэл найдвараа алдахыг хүсэхгүй байна.

Хорогдох сэтгэл

Сэтгэл гээч минь хөөрхий аймаар дэнсэлж байна даа. Аль эрт л шийдвэрээ гаргаад явна гэж бодож байсан ч яг цаг нь тулаад ирхээр хачин болж байна шүү. Хоргодоод байна.
Гадаа гудамжинд шороо манаргаад алхаж байхад хажуугаар өнгөрсөн үл таних хүнд ч, хаа хамаагүй тэр нэг өнгө муутай саарал байшинд ч, хацар исгэн тасхийх хүйтэн жаварт ч, хамар сэтлэм сэнгэнэх гашуун угаарт ч хоргодоод байна.

Өөрийн зассан өчүүхэн үүрэндээ зурагт үзэн хоолоо хийнгээ ярилцдаг хошигнолдоо ч, өглөө сэрээдэг барилгын машины чимээнд ч, үгээ хэлэн арчиж цэвэрлэдэг тоос шороондоо ч хорогдоод байна. Нэгийг авахын төлөө нөгөөг золиослох амьдралаа гэж. Нэг өдөр яваад дараа нэгэн өдөр ирнэ.
Гэвч...
Цаг хугацаа намайг хүлээхгүй. Энэ бодол дотроос минь идэж шаналгаж байна намайг. Гаргасан шийдвэрийнхээ зөв эсэхийг би хэлж мэдэхгүй ч гарцаагүй үүнийг хийхгүй бол амьдрал минь утгагүй болчих шиг. Ямар хүсэж байсан билээ дээ би үүнийг. Тэгтэл одоо хорогдох сэтгэл зүрхэн дээр минь хохь чинь , хохь чинь гээд бүжиглээд байх шиг.

Ялих шалихгүй зүйлээр шалтаглаад явахаа болимоор ч юм шиг. Яалтай билээ энэ хоргодох сэтгэлийг. Чамайг багтаах зай миний биед алга гээд хорогдох сэтгэлийг чанга хашгиран үлдэн хөөгөөд цаашдын амьдралаа шив шинээр эхлэх л хэрэгтэй.